صفحه پرسش و پاسخ گوهرین

ابوالمعالی نصرالله بن محمد بن عبدالحمید منشی (بعد از ۵۵۵ (قمری) - پیش از ۵۸۳ (قمری) ) نصرالله ملقب به ابوالمعالی یکی از نویسندگان و منشیان دربار غزنوی در سدهٔ ۶ هجری بوده‌است. اصل وی به روایت هفت اقلیم از شیراز و به روایت دیگر از غزنین است. او در آغاز جوانی به دربار بهرام‌شاه غزنوی وارد شد. چندی بعد در زمان سلطنت خسرو‌شاه غزنوی به سمت دبیری رسید و حتی توانست در زمان آخرین شاه غزنوی به نام خسرو ملک به مقام وزارت برسد. اما در زمان همین شاه بود که بخاطر حسادتِ شخصی به نام شیخ شهاب، مورد غضب قرار گرفت و تا پایان عمر به زندان افتاد. وی نثری مصنوع داشت و با استفاده از همین قریحه، کتاب کلیله و دمنه را از عربی به پارسی برگرداند و آن را به بهرام‌شاه غزنوی تقدیم کرد. سرانجام ابوالمعالی را در حبس به قتل رساندند.

در ویکی پدیا بیشتر بخوانید
آثار ویدئویی و صوتی مرتبط با این منبع
نصرالله منشی
بخش ۱ - وعلی الله توکلی بخش ۲ - در فضیلت پیامبر اسلام بخش ۳ - دین بی ملک ضایع است و ملک بی دین باطل بخش ۴ - محاسن عدل بخش ۵ - در ستایش امیرالمومنین ابی منصور سبکتکین عضدالله بخش ۶ - ادامهٔ ثنای پادشاه بخش ۷ - ذکر سلطان ماضی یمین الدوله محمود بخش ۸ - ادامهٔ یادکرد از سلطان ماضی محمود بخش ۹ - همی‌گوید نصرالله محمد عبدالحمید بوالمعالی بخش ۱۰ - و خیر جلیس فی الزمان کتاب بخش ۱۱ - تحفه آوردن فقیه عالم علی ابراهیم اسماعیل کتاب کلیله و دمنه نصرالله منشی را بخش ۱۲ - محاسن کلیله و دمنه بخش ۱۳ - ولدت فی زمن الملک العادل بخش ۱۴ - ترجمهٔ کلیله و دمنه به تازی بخش ۱۵ - دربارهٔ بغداد بخش ۱۶ - ذکر منصور عباسی بخش ۱۷ - ذکر منصور عباسی بخش ۱۸ - ذکر منصور عباسی بخش ۱۹ - ذکر منصور عباسی بخش ۲۰ - ذکر منصور عباسی بخش ۲۱ - ذکر منصور عباسی بخش ۲۲ - ذکر منصور عباسی بخش ۲۳ - پایان ذکر منصور عباسی، مثال دادن نصر بن احمد سامانی رودکی را به نظم کلیله و دمنه بخش ۲۴ - این کتاب به فرمان دابشلیم رای هند جمع شده بخش ۲۵ - حکمت همیشه عزیز بوده است، خاصه بنزدیک ملوک و اعیان بخش ۲۶ - دربارهٔ ترجمه‌های دیگر بخش ۲۷ - رغبت مردمان از مطالعت کتب تازی قاصر گشته بخش ۲۸ - دربارهٔ روش ترجمه و تألیف نصرالله منشی بخش ۲۹ - عرضه داشتن ترجمهٔ نیمه‌کارهٔ کلیله و دمنه به پادشاه بخش ۳۰ - در تمجید از سخن‌شناسی پادشاه