و من كلام له عليه‌السلام و فيها علة تسمية الشبهة شبهة ثم بيان حال الناس فيها
(در سال 37 هجرى پس از جنگ صفّين و ماجراى حكميّت در تعريف «شبهه» فرمود،

وَ إِنَّمَا سُمِّيَتِ اَلشُّبْهَةُ شُبْهَةً لِأَنَّهَا تُشْبِهُ اَلْحَقَّ
شبهه را براى اين شبهه ناميدند كه به حق شباهت دارد

فَأَمَّا أَوْلِيَاءُ اَللَّهِ فَضِيَاؤُهُمْ فِيهَا اَلْيَقِينُ
امّا نور هدايت كنندۀ دوستان خدا، در شبهات يقين است

وَ دَلِيلُهُمْ سَمْتُ اَلْهُدَى
و راهنماى آنان مسير هدايت الهى است

وَ أَمَّا أَعْدَاءُ اَللَّهِ فَدُعَاؤُهُمْ فِيهَا اَلضَّلاَلُ
امّا دشمنان خدا، دعوت كنندۀ‌شان در شبهات گمراهى است

وَ دَلِيلُهُمُ اَلْعَمَى
و راهنماى آنان كورى است

فَمَا يَنْجُو مِنَ اَلْمَوْتِ مَنْ خَافَهُ
آن كس كه از مرگ بترسد نجات نمى‌يابد

وَ لاَ يُعْطَى اَلْبَقَاءَ مَنْ أَحَبَّهُ
و آن كس كه زنده ماندن را دوست دارد براى هميشه در دنيا نخواهد ماند

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir