و من خطبة له عليه‌السلام عند المسير إلى الشام
(به هنگام حركت براى جنگ با شاميان، در نخيلۀ كوفه در 25 شوّال سال 37 هجرى قمرى ايراد فرمود)

قيل إنه خطب بها و هو بالنخيلة خارجا من الكوفة إلى صفين

اَلْحَمْدُ لِلَّهِ كُلَّمَا وَقَبَ لَيْلٌ وَ غَسَقَ
ستايش خداوند را سزاست، هر لحظه كه شب فرا رسد، و پردۀ تاريكى فرو افتد

وَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ كُلَّمَا لاَحَ نَجْمٌ وَ خَفَقَ
ستايش مخصوص پروردگار است هر زمان كه ستاره‌اى طلوع و غروب كند

وَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ غَيْرَ مَفْقُودِ اَلْإِنْعَامِ
ستايش خداوندى را سزاست كه نعمت‌هاى او پايان نمى‌پذيرد

وَ لاَ مُكَافَإِ اَلْإِفْضَالِ
و بخشش‌هاى او را جبران نتوان كرد

أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ بَعَثْتُ مُقَدِّمَتِي
پس از ستايش پروردگار، پيشتازان لشكرم را از جلو فرستادم

وَ أَمَرْتُهُمْ بِلُزُومِ هَذَا اَلْمِلْطَاطِ
و دستور دادم در كنار فرات توقّف كنند

حَتَّى يَأْتِيَهُمْ أَمْرِي
تا فرمان من به آنها برسد

وَ قَدْ رَأَيْتُ أَنْ أَقْطَعَ هَذِهِ اَلنُّطْفَةَ إِلَى شِرْذِمَةٍ مِنْكُمْ
زيرا تصميم گرفتم از آب فرات بگذرم و به سوى جمعيّتى از شما كه در اطراف دجله مسكن گزيده‌اند رهسپار گردم

مُوَطِّنِينَ أَكْنَافَ دَجْلَةَ

فَأُنْهِضَهُمْ مَعَكُمْ إِلَى عَدُوِّكُمْ
و آنها را همراه شما بسيج نمايم

وَ أَجْعَلَهُمْ مِنْ أَمْدَادِ اَلْقُوَّةِ لَكُمْ
و از آنها براى كمك و تقويت شما يارى بطلبم

قال السيد الشريف أقول يعني عليه‌السلام بالملطاط هاهنا السمت الذي أمرهم بلزومه
مى‌گويم: (منظور امام از «ملطاط‍‌» آنجايى است كه دستور توقّف داد

و هو شاطئ الفرات و يقال ذلك أيضا لشاطئ البحر
«كنار فرات» كه به كنار فرات يا دريا «ملطاط‍‌» هم مى‌گويند

و أصله ما استوى من الأرض

و يعني بالنطفة ماء الفرات
و امام عليه السّلام از كلمه «نطفه» آب فرات اراده كرده

و هو من غريب العبارات و عجيبها
كه شگفت آور است)