و من كلام له عليه‌السلام في النهي عن سماع الغيبة و في الفرق بين الحق و الباطل
پرهيز از شنيدن غيبت

أَيُّهَا اَلنَّاسُ مَنْ عَرَفَ مِنْ أَخِيهِ وَثِيقَةَ دِينٍ وَ سَدَادَ طَرِيقٍ فَلاَ يَسْمَعَنَّ فِيهِ أَقَاوِيلَ اَلرِّجَالِ
اى مردم! آن كس كه از برادرش، اطمينان و استقامت در دين و درستى راه و رسم را سراغ دارد، بايد به گفته مردم در بارۀ او گوش ندهد

أَمَا إِنَّهُ قَدْ يَرْمِي اَلرَّامِي
آگاه باشيد! گاهى تير انداز، تير افكند

وَ تُخْطِئُ اَلسِّهَامُ
و تيرها به خطا مى‌رود

وَ يُحِيلُ اَلْكَلاَمُ
سخن نيز چنين است، در بارۀ كسى چيزى مى‌گويند كه واقعيّت ندارد

وَ بَاطِلُ ذَلِكَ يَبُورُ
و گفتار باطل تباه شدنى است

وَ اَللَّهُ سَمِيعٌ وَ شَهِيدٌ
و خدا شنوا و گواه است

أَمَا إِنَّهُ لَيْسَ بَيْنَ اَلْحَقِّ وَ اَلْبَاطِلِ إِلاَّ أَرْبَعُ أَصَابِعَ
بدانيد كه ميان حق و باطل جز چهار انگشت فاصله نيست

فسئل عليه‌السلام عن معنى قوله هذا فجمع أصابعه و وضعها بين أذنه و عينه ثم قال
(پرسيدند، معناى آن چيست‌؟ امام عليه السّلام انگشتان خود را ميان چشم و گوش گذاشت و فرمود)

اَلْبَاطِلُ أَنْ تَقُولَ سَمِعْتُ وَ اَلْحَقُّ أَنْ تَقُولَ رَأَيْتُ
باطل آن است كه بگويى «شنيدم» و حق آن است كه بگويى «ديدم