و من كلام له عليه‌السلام يعني به الزبير في حال اقتضت ذلك و يدعوه للدخول في البيعة ثانية يَزْعُمُ أَنَّهُ قَدْ بَايَعَ بِيَدِهِ وَ لَمْ يُبَايِعْ بِقَلْبِهِ
8 و از سخنان آن حضرت است كه بدان زبير را در نظر دارد و در حالى كه مقتضى آن بوده، فرموده است. پندارد با دستش بيعت كرده است، نه با دلش.

فَقَدْ أَقَرَّ بِالْبَيْعَةِ وَ اِدَّعَى اَلْوَلِيجَةَ
پس بدانچه به دستش كرده اعتراف مى‌كند، و به آنچه به دلش بوده ادعا

فَلْيَأْتِ عَلَيْهَا بِأَمْرٍ يُعْرَفُ
پس بر آنچه ادّعا كند دليلى روشن بايد

وَ إِلاَّ فَلْيَدْخُلْ فِيمَا خَرَجَ مِنْهُ
يا در آنچه بود و از آن بيرون رفت در آيد.

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir