و من كلام له عليه‌السلام لما هرب مصقلة بن هبيرة الشيباني إلى معاوية
44 و از سخنان آن حضرت است چون مصقلة، پسر هبيرۀ شيبانى نزد معاويه گريخت

و كان قد ابتاع سبي بني ناجية من عامل أمير المؤمنين عليه‌السلام و أعتقهم
و اين هنگامى بود كه اسيران بنى ناجيه را از عامل امير المؤمنين خريد، و آنان را آزاد ساخت

فلما طالبه بالمال خاس به و هرب إلى الشام
چون امام مال را از او طلبيد، خيانت كرد و به شام رفت

قَبَّحَ اَللَّهُ مَصْقَلَةَ
خدا مصقله را خير ندهاد!

فَعَلَ فِعْلَ اَلسَّادَةِ
كارى كرد چون كار آزادگان

وَ فَرَّ فِرَارَ اَلْعَبِيدِ
و گريختنى چون گريختن بندگان

فَمَا أَنْطَقَ مَادِحَهُ حَتَّى أَسْكَتَهُ وَ لاَ صَدَّقَ وَاصِفَهُ حَتَّى بَكَّتَهُ
هنوز آفرين گويش را به سخن نياورده، خاموش ساخت، و ستاينده‌اش را تصديق نكرده به سرزنش واداشت .

وَ لَوْ أَقَامَ لَأَخَذْنَا مَيْسُورَهُ
اگر مانده بود آنچه در توان داشت مى‌گرفتيم

وَ اِنْتَظَرْنَا بِمَالِهِ وُفُورَهُ
و مانده را تا گشايشى در مال براى او پديد آيد انتظار مى‌برديم

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir