و من كلام له عليه‌السلام عند عزمه على المسير إلى الشام
46 و از سخنان آن حضرت است هنگام قصد رفتن به شام

و هو دعاء دعا به ربه عند وضع رجله في الركاب

اَللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ وَعْثَاءِ اَلسَّفَرِ
خدايا به تو پناه مى‌برم از سختى سفر

وَ كَآبَةِ اَلْمُنْقَلَبِ
و رنج و اندوه حضر، و منظر زشت مال

وَ سُوءِ اَلْمَنْظَرِ فِي اَلْأَهْلِ وَ اَلْمَالِ وَ اَلْوَلَدِ
و بد حالى فرزند و عيال

اَللَّهُمَّ أَنْتَ اَلصَّاحِبُ فِي اَلسَّفَرِ
خدايا تو در سفر يار و همراهى

وَ أَنْتَ اَلْخَلِيفَةُ فِي اَلْأَهْلِ
و براى بازماندگان نگاهبان و پناهى

وَ لاَ يَجْمَعُهُمَا غَيْرُكَ
جز تو چنين كه تواند الهى

لِأَنَّ اَلْمُسْتَخْلَفَ لاَ يَكُونُ مُسْتَصْحَباً
چه، آن كس را كه در خانه گمارند به كار همراهى سفر نيايد

وَ اَلْمُسْتَصْحَبُ لاَ يَكُونُ مُسْتَخْلَفاً
و آن كه همراه است نگاهبانى خانه را نشايد

قال السيد الشريف رضي الله عنه

و ابتداء هذا الكلام مروي عن رسول الله صلى‌الله‌عليه‌وآله

و قد قفاه أمير المؤمنين عليه‌السلام بأبلغ كلام و تممه بأحسن تمام

من قوله و لا يجمعهما غيرك إلى آخر الفصل

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir