و من خطبة له عليه‌السلام و هي في التزهيد في الدنيا
52 و از خطبه‌هاى آن حضرت است

و ثواب الله للزاهد

و نعم الله على الخالق

التزهيد في الدنيا أَلاَ وَ إِنَّ اَلدُّنْيَا قَدْ تَصَرَّمَتْ
بدانيد دنيا سپرى شده

وَ آذَنَتْ بِانْقِضَاءٍ
و بدرود گويان روان است

وَ تَنَكَّرَ مَعْرُوفُهَا
معروف آن، منكر گشته

وَ أَدْبَرَتْ حَذَّاءَ
و پشت كرده شتابان است

فَهِيَ تَحْفِزُ بِالْفَنَاءِ سُكَّانَهَا
ساكنان خود را مى‌جهاند تا به سر منزل نيستى رساند

وَ تَحْدُو بِالْمَوْتِ جِيرَانَهَا
همسايگان خويش را مى‌راند و به گوش آنان آهنگ مرگ مى‌خواند

وَ قَدْ أَمَرَّ فِيهَا مَا كَانَ حُلْواً
شيرين آن تلخ است و ناگوار

وَ كَدِرَ مِنْهَا مَا كَانَ صَفْواً
روشن آن تيره است و تار

فَلَمْ يَبْقَ مِنْهَا إِلاَّ سَمَلَةٌ كَسَمَلَةِ اَلْإِدَاوَةِ
از آن جز اندكى نمانده، چون اندك آبى كه در آورند ماند

أَوْ جُرْعَةٌ كَجُرْعَةِ اَلْمَقْلَةِ
يا جرعه‌اى كه تشنه آن را به گلو رساند، و تشنگى را ننشاند

لَوْ تَمَزَّزَهَا اَلصَّدْيَانُ لَمْ يَنْقَعْ

فَأَزْمِعُوا عِبَادَ اَللَّهِ اَلرَّحِيلَ عَنْ هَذِهِ اَلدَّارِ
پس بندگان خدا، از خانه‌اى كه سرنوشت مردم آن نيستى است، قصد رفتن كنيد

اَلْمَقْدُورِ عَلَى أَهْلِهَا اَلزَّوَالُ

وَ لاَ يَغْلِبَنَّكُمْ فِيهَا اَلْأَمَلُ
مبادا مغلوب آرزو شويد

وَ لاَ يَطُولَنَّ عَلَيْكُمْ فِيهَا اَلْأَمَدُ
و آهنگ ماندن كنيد.

ثواب الزهاد فَوَاللَّهِ لَوْ حَنَنْتُمْ حَنِينَ اَلْوُلَّهِ اَلْعِجَالِ
به خدا، اگر چون شتر بچه مرده بزاريد

وَ دَعَوْتُمْ بِهَدِيلِ اَلْحَمَامِ
و چون كبوتر جفت از دست شده، بانگ برآريد

وَ جَأَرْتُمْ جُؤَارَ مُتَبَتِّلِي اَلرُّهْبَانِ
و چون راهب ترك دنيا گفته فرياد كشيد

وَ خَرَجْتُمْ إِلَى اَللَّهِ مِنَ اَلْأَمْوَالِ وَ اَلْأَوْلاَدِ
و مال و فرزندان در راه قربت خدا دهيد

اِلْتِمَاسَ اَلْقُرْبَةِ إِلَيْهِ فِي اِرْتِفَاعِ دَرَجَةٍ عِنْدَهُ
تا رتبت شما افزوده گردد

أَوْ غُفْرَانِ سَيِّئَةٍ أَحْصَتْهَا كُتُبُهُ
يا گناهانتان بخشوده، گناهانى كه در نامه‌هاى او ثبت است و شمرده

وَ حَفِظَتْهَا رُسُلُهُ
و فرشتگان وى آنان را از خاطر نبرده

لَكَانَ قَلِيلاً فِيمَا أَرْجُو لَكُمْ مِنْ ثَوَابِهِ
اين همه در مقابل ثوابى كه از خدا براى شما اميد مى‌دارم، و كيفر او كه از آن بر شما اندك است و ناچيز

وَ أَخَافُ عَلَيْكُمْ مِنْ عِقَابِهِ

نعم الله وَ تَاللَّهِ لَوِ اِنْمَاثَتْ قُلُوبُكُمُ اِنْمِيَاثاً
به خدا، اگر دلهاى شما يكسره بگدازد

وَ سَالَتْ عُيُونُكُمْ مِنْ رَغْبَةٍ إِلَيْهِ
و ديده‌هاتان از شوق پروردگار يا از بيم كردگار قهّار سيل خون روان سازد

أَوْ رَهْبَةٍ مِنْهُ دَماً

ثُمَّ عُمِّرْتُمْ فِي اَلدُّنْيَا
و چند كه دنيا پايدار است در آن بمانيد و كوشش كنيد تا توانيد اين همه كرده‌هاى شما پاداش نعمتهاى بزرگ او نخواهد بود

مَا اَلدُّنْيَا بَاقِيَةٌ

مَا جَزَتْ أَعْمَالُكُمْ عَنْكُمْ

وَ لَوْ لَمْ تُبْقُوا شَيْئاً مِنْ جُهْدِكُمْ أَنْعُمَهُ عَلَيْكُمُ اَلْعِظَامَ

وَ هُدَاهُ إِيَّاكُمْ لِلْإِيمَانِ
و با نعمت ايمان كه شما بدان راه را نمايانده، كجا برابرى تواند بود

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir