و من خطبة له عليه‌السلام تجري هذا المجرى
102 و از سخنان اوست كه همچون خطبه است

و فيها ذكر يوم القيامة و أحوال الناس المقبلة يوم القيامة

وَ ذَلِكَ يَوْمٌ يَجْمَعُ اَللَّهُ فِيهِ اَلْأَوَّلِينَ وَ اَلْآخِرِينَ لِنِقَاشِ اَلْحِسَابِ
و آن روزى است كه خدا پيشينيان و پسينيان را در آن فراهم آرد، براى رسيدگى به حساب كار

وَ جَزَاءِ اَلْأَعْمَالِ
و پرداخت پاداش كردار

خُضُوعاً قِيَاماً
آنان فروتنانه برپايند

قَدْ أَلْجَمَهُمُ اَلْعَرَقُ
عرق تا گوشۀ دهنهاشان روان

وَ رَجَفَتْ بِهِمُ اَلْأَرْضُ
و زمين زير پايشان لرزان

فَأَحْسَنُهُمْ حَالاً مَنْ وَجَدَ لِقَدَمَيْهِ مَوْضِعاً
نيكو حالترين آنان كسى است كه جاى نهادن دو پايى بيابد

وَ لِنَفْسِهِ مُتَّسَعاً
يا براى راحت خود فراخ جايى

حال مقبلة على الناس

و منها فِتَنٌ كَقِطَعِ اَللَّيْلِ اَلْمُظْلِمِ
از اين سخنان است: فتنه‌هايى چون تاريكى شب

لاَ تَقُومُ لَهَا قَائِمَةٌ
نه نيرويى تواند با آن بستيزد

وَ لاَ تُرَدُّ لَهَا رَايَةٌ
و نه شكست خورد و بگريزد

تَأْتِيكُمْ مَزْمُومَةً مَرْحُولَةً
چون شتر مهار كرده، و پالان نهاده، روى به شما آرد

يَحْفِزُهَا قَائِدُهَا
و كشندۀ آن وى را به شتافتن وا دارد

وَ يَجْهَدُهَا رَاكِبُهَا
و سوارش آن را براند تا آنجا كه توان دارد

أَهْلُهَا قَوْمٌ شَدِيدٌ كَلَبُهُمْ
فتنه‌جويان گروهى هستند شرور، با آزار سخت، خونريز

قَلِيلٌ سَلَبُهُمْ
و اندك رخت

يُجَاهِدُهُمْ فِي سَبِيلِ اَللَّهِ قَوْمٌ أَذِلَّةٌ عِنْدَ اَلْمُتَكَبِّرِينَ
مردمى با آنان جهاد كنند كه در ديدۀ متكبّران خوارند

فِي اَلْأَرْضِ مَجْهُولُونَ
و در روى زمين گمنام و بى‌مقدار

وَ فِي اَلسَّمَاءِ مَعْرُوفُونَ
و در آسمان شناخته و پديدار

فَوَيْلٌ لَكِ يَا بَصْرَةُ عِنْدَ ذَلِكِ مِنْ جَيْشٍ مِنْ نِقَمِ اَللَّهِ
اين هنگام واى بر تو، اى بصره! از سپاهى كه بلاست، و نمونه‌اى از كيفر خداست

لاَ رَهَجَ لَهُ وَ لاَ حَسَّ
نه گردى انگيزد، و نه بانگى دارد

وَ سَيُبْتَلَى أَهْلُكِ بِالْمَوْتِ اَلْأَحْمَرِ
و زودا كه مردم تو را مرگا مرگ و يا طاعون و گرسنگى از پاى در آرد

وَ اَلْجُوعِ اَلْأَغْبَرِ

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir