و من خطبة له عليه‌السلام و هي إحدى الخطب المشتملة على الملاحم
101 و خطبۀ ديگرى از او است

اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلْأَوَّلِ قَبْلَ كُلِّ أَوَّلٍ
پيش از هر چيزى است كه آن را نخستين انگارند

وَ اَلْآخِرِ بَعْدَ كُلِّ آخِرٍ
و پس از هر چيزى است كه او را آخرين شمارند

وَ بِأَوَّلِيَّتِهِ وَجَبَ أَنْ لاَ أَوَّلَ لَهُ
چون پيش از او چيزى نيست، بايست كه او را ابتدايى نباشد

وَ بِآخِرِيَّتِهِ وَجَبَ أَنْ لاَ آخِرَ لَهُ
و چون پس از او چيزى نيست او را انتهايى نباشد

وَ أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ شَهَادَةً يُوَافِقُ فِيهَا اَلسِّرُّ اَلْإِعْلاَنَ
و گواهى مى‌دهم كه: خدا يكى است و جز او خدايى نيست. گواهيى كه موافق است با آن نهان و عيان

وَ اَلْقَلْبُ اَللِّسَانَ
و هم دل و هم زبان

أَيُّهَا اَلنَّاسُ لاٰ يَجْرِمَنَّكُمْ شِقٰاقِي
اى مردم! مخالفت با من شما را به گناه واندارد

وَ لاَ يَسْتَهْوِيَنَّكُمْ عِصْيَانِي
و نافرمانى من به سرگردانى‌تان در نيارد

وَ لاَ تَتَرَامَوْا بِالْأَبْصَارِ عِنْدَ مَا تَسْمَعُونَهُ مِنِّي
و چون سخن مرا مى‌شنويد به گوشۀ چشم به يكديگر منگريد، و آن را نادرست مشمريد

فَوَالَّذِي فَلَقَ اَلْحَبَّةَ
به خدايى كه دانه را كفيده

وَ بَرَأَ اَلنَّسَمَةَ
و جانداران را آفريده

إِنَّ اَلَّذِي أُنَبِّئُكُمْ بِهِ عَنِ اَلنَّبِيِّ اَلْأُمِّيِّ صلى‌الله‌عليه‌وآله
آنچه شما را از آن خبر مى‌دهم از رسول امّى است و سخن من با گفتۀ او يكى است .

مَا كَذَبَ اَلْمُبَلِّغُ وَ لاَ جَهِلَ اَلسَّامِعُ
رساننده، خبر دروغ نگفته، و شنونده نادان نبوده

لَكَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَى ضِلِّيلٍ
گويى مردى را مى‌بينم سخت گمراه دينش در راه دنيا تباه

قَدْ نَعَقَ بِالشَّامِ
كه از شام بانگ بردارد و در تازد

وَ فَحَصَ بِرَايَاتِهِ فِي ضَوَاحِي كُوفَانَ
و درفشهاى خود را پيرامون كوفه بر پا سازد

فَإِذَا فَغَرَتْ فَاغِرَتُهُ
و چون دهان گشايد

وَ اِشْتَدَّتْ شَكِيمَتُهُ
و سركشى كند، و به فرمان نيايد

وَ ثَقُلَتْ فِي اَلْأَرْضِ وَطْأَتُهُ
و جور و ستم از حدّ درگذرد

عَضَّتِ اَلْفِتْنَةُ أَبْنَاءَهَا بِأَنْيَابِهَا
فتنه دندان خود را در فتنه‌انگيزان فرو برد

وَ مَاجَتِ اَلْحَرْبُ بِأَمْوَاجِهَا
موج پيكار از هر سو پديدار گردد

وَ بَدَا مِنَ اَلْأَيَّامِ كُلُوحُهَا
و چهرۀ ترش روزگار آشكار

وَ مِنَ اَللَّيَالِي كُدُوحُهَا
شب و روز بارور رنج و سختى بسيار

فَإِذَا أَيْنَعَ زَرْعُهُ وَ قَامَ عَلَى يَنْعِهِ
چون كشت او به بار رسيد و ميوۀ او آبدار گرديد

وَ هَدَرَتْ شَقَاشِقُهُ
و چون شتر مست بخروشيد

وَ بَرَقَتْ بَوَارِقُهُ
و چون برق بدرخشيد

عُقِدَتْ رَايَاتُ اَلْفِتَنِ اَلْمُعْضِلَةِ
سپاه فتنه از هر سو درفش بر بسته برخيزد

وَ أَقْبَلْنَ كَاللَّيْلِ اَلْمُظْلِمِ
و چون شب تار و درياى زخّار، روى آرد و به هم در آميزد

وَ اَلْبَحْرِ اَلْمُلْتَطِمِ

هَذَا
آن هنگام چه تندر بلا كه كوفه را ويران سازد

وَ كَمْ يَخْرِقُ اَلْكُوفَةَ مِنْ قَاصِفٍ

وَ يَمُرُّ عَلَيْهَا مِنْ عَاصِفٍ
و چه تندبادها كه بر آن بگذرد و برج و بارويش را در اندازد

وَ عَنْ قَلِيلٍ تَلْتَفُّ اَلْقُرُونُ بِالْقُرُونِ
و ديرى نپايد كه دو سپاه درهم ريزند، و توده‌ها به هم آويزند و با يكديگر بستيزند

وَ يُحْصَدُ اَلْقَائِمُ
آنچه از خير و رستگارى بر پاست بدورند

وَ يُحْطَمُ اَلْمَحْصُودُ
و آنچه درويده است، خرد كنند

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir