و من خطبة له عليه‌السلام و فيها ينصح أصحابه
116 و از خطبه‌هاى آن حضرت است

أَرْسَلَهُ دَاعِياً إِلَى اَلْحَقِّ وَ شَاهِداً عَلَى اَلْخَلْقِ
او را فرستاد تا حقّ‌ را دعوت كنندۀ راه باشد، و بر آفريدگان گواه باشد

فَبَلَّغَ رِسَالاَتِ رَبِّهِ غَيْرَ وَانٍ وَ لاَ مُقَصِّرٍ
او پيامهاى پروردگارش را رساند. نه سستى كرد و نه بازماند

وَ جَاهَدَ فِي اَللَّهِ أَعْدَاءَهُ غَيْرَ وَاهِنٍ وَ لاَ مُعَذِّرٍ
و در راه خدا با دشمنان او جهاد كرد، نه ناتوان شد و نه عذرى آورد

إِمَامُ مَنِ اِتَّقَى
پيشواى هر كه پرهيزگارى پيش گيرد

وَ بَصَرُ مَنِ اِهْتَدَى
و ديدۀ هر كه هدايت پذيرد

و منها وَ لَوْ تَعْلَمُونَ مَا أَعْلَمُ مِمَّا طُوِيَ عَنْكُمْ غَيْبُهُ
از اين خطبه است: اگر آنچه من مى‌دانم و غيب آن بر شما پوشيده است مى‌دانستيد

إِذاً لَخَرَجْتُمْ إِلَى اَلصُّعُدَاتِ
به بيابانها بيرون مى‌شديد

تَبْكُونَ عَلَى أَعْمَالِكُمْ
و بر كرده‌هاى خويش مى‌گريستيد

وَ تَلْتَدِمُونَ عَلَى أَنْفُسِكُمْ
به سر و سينه مى‌زديد

وَ لَتَرَكْتُمْ أَمْوَالَكُمْ لاَ حَارِسَ لَهَا وَ لاَ خَالِفَ عَلَيْهَا
و مالهاى خود را بى‌نگهبان وامى‌گذاشتيد، و كسى را بر آن نمى‌گماشتيد

وَ لَهَمَّتْ كُلَّ اِمْرِئٍ مِنْكُمْ نَفْسُهُ لاَ يَلْتَفِتُ إِلَى غَيْرِهَا
و هر يك كار خود را مى‌ساخت و به ديگرى نمى‌پرداخت

وَ لَكِنَّكُمْ نَسِيتُمْ مَا ذُكِّرْتُمْ
ليكن آنچه را فراياد شما آوردند، به فراموشى سپرديد

وَ أَمِنْتُمْ مَا حُذِّرْتُمْ
و از آنچه‌تان ترساندند خود را ايمن ديديد

فَتَاهَ عَنْكُمْ رَأْيُكُمْ
پس انديشۀ درست از سرتان رفته است

وَ تَشَتَّتَ عَلَيْكُمْ أَمْرُكُمْ
و كارها بر شما آشفته

وَ لَوَدِدْتُ أَنَّ اَللَّهَ فَرَّقَ بَيْنِي وَ بَيْنَكُمْ
به خدا، دوست داشتم خدا ميان من و شما جدايى اندازد

وَ أَلْحَقَنِي بِمَنْ هُوَ أَحَقُّ بِي مِنْكُمْ
و مرا بدان كه از شما به من سزاوارتر است ملحق سازد

قَوْمٌ وَ اَللَّهِ مَيَامِينُ اَلرَّأْيِ
به خدا كه، مردمى بودند: مبارك رأى

مَرَاجِيحُ اَلْحِلْمِ
آراسته به بردبارى

مَقَاوِيلُ بِالْحَقِّ
راست گفتار

مَتَارِيكُ لِلْبَغْيِ
وانهندۀ ستم و زشتكارى

مَضَوْا قُدُماً عَلَى اَلطَّرِيقَةِ
پيش افتادند، و راه راست را گرفتند

وَ أَوْجَفُوا عَلَى اَلْمَحَجَّةِ
و در آن راه، شتابان رفتند

فَظَفِرُوا بِالْعُقْبَى اَلدَّائِمَةِ
پس پيروز شدند به نعمت جاودان

وَ اَلْكَرَامَةِ اَلْبَارِدَةِ
و كرامت گوارا و رايگان

أَمَا وَ اَللَّهِ لَيُسَلَّطَنَّ عَلَيْكُمْ غُلاَمُ ثَقِيفٍ اَلذَّيَّالُ اَلْمَيَّالُ
به خدا، به زودى مردى از «ثقيف» بر شما چيره شود مردى سبكسر، گردنكش و ستمگر

يَأْكُلُ خَضِرَتَكُمْ
كه مالتان را ببرد

وَ يُذِيبُ شَحْمَتَكُمْ
و پوستتان را بدرد ،

إِيهٍ أَبَا وَذَحَةَ
ابو وذحه! بس كن

قال الشريف الوذحة الخنفساء
مى‌گويم، وذحه: خنفساء، خبزوك سرگين گردان بود

و هذا القول يومئ به إلى الحجاج
و در اين گفتار اشارتى است به حجّاج

و له مع الوذحة حديث ليس هذا موضع ذكره
و او را با «خبزدوك» داستانى است كه اينجا جاى گفتن آن نيست.

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir