و من كلام له عليه‌السلام في شأن طلحة و الزبير و في البيعة له
137 و از سخنان آن حضرت است در بارۀ طلحه و زبير

طلحة و الزبير وَ اَللَّهِ مَا أَنْكَرُوا عَلَيَّ مُنْكَراً
به خدا كه، گناهى را به من نسبت دادن، نتوانستند

وَ لاَ جَعَلُوا بَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ نِصْفاً
و ميان من و خود انصاف را كار نبستند

وَ إِنَّهُمْ لَيَطْلُبُونَ حَقّاً هُمْ تَرَكُوهُ وَ دَماً هُمْ سَفَكُوهُ
آنان حقّى را مى‌خواهند كه خود رها كردند و از آن گريختند . و خونى را مى‌جويند كه خود ريختند

فَإِنْ كُنْتُ شَرِيكَهُمْ فِيهِ فَإِنَّ لَهُمْ نَصِيبَهُمْ مِنْهُ
اگر با آنان در اين كار انباز بودم، آنان نيز از آن بهرى دارند

وَ إِنْ كَانُوا وَلُوهُ دُونِي فَمَا اَلطَّلِبَةُ إِلاَّ قِبَلَهُمْ
و اگر خود به تنهايى بدان پرداختند، از من چه مى‌خواهند؟ كه خود بدان گرفتارند

وَ إِنَّ أَوَّلَ عَدْلِهِمْ لَلْحُكْمُ عَلَى أَنْفُسِهِمْ
نخستين گام كه بايد در راه عدالت بردارند، آن است كه خود را محكوم شمارند

إِنَّ مَعِي لَبَصِيرَتِي مَا لَبَسْتُ وَ لاَ لُبِسَ عَلَيَّ
همانا، حقيقت بينى من، با من همراه است، نه حق را از خود پوشيده داشته‌ام و نه بر من پوشيده بوده است

وَ إِنَّهَا لَلْفِئَةُ اَلْبَاغِيَةُ فِيهَا اَلْحَمَأُ وَ اَلْحُمَّةُ وَ اَلشُّبْهَةُ اَلْمُغْدِفَةُ
اينان گروهى هستند ستمكار تيره درون زيانبار چون لاى تيره و عقرب جرّار، در شبهتى چون شب تيره گرفتار

وَ إِنَّ اَلْأَمْرَ لَوَاضِحٌ وَ قَدْ زَاحَ اَلْبَاطِلُ عَنْ نِصَابِهِ
حالى كه حقيقت پديدار است و باطل از حريم آن رانده

وَ اِنْقَطَعَ لِسَانُهُ عَنْ شَغْبِهِ
و زبانش از فرياد بريده و در كام مانده

وَ اَيْمُ اَللَّهِ لَأُفْرِطَنَّ لَهُمْ حَوْضاً أَنَا مَاتِحُهُ
به خدا به دست خود براى آنان آبگيرى پر كنم كه از آن سيراب بيرون نروند ،

لاَ يَصْدُرُونَ عَنْهُ بِرِيٍّ

وَ لاَ يَعُبُّونَ بَعْدَهُ فِي حَسْيٍ
و پس از آن از هيچ گودالى جرعه‌اى نچشند

أمر البيعة و منه فَأَقْبَلْتُمْ إِلَيَّ إِقْبَالَ اَلْعُوذِ اَلْمَطَافِيلِ عَلَى أَوْلاَدِهَا
و از اين سخنان است: همچون ماده شتر، كه به طفل خود روى آرد، به من رو آورديد

تَقُولُونَ اَلْبَيْعَةَ اَلْبَيْعَةَ
و فرياد بيعت! بيعت! برآورديد

قَبَضْتُ كَفِّي فَبَسَطْتُمُوهَا وَ نَازَعَتْكُمْ يَدِي فَجَاذَبْتُمُوهَا
دست خود را باز پس بردم آن را كشيديد، از دستتان كشيدم به خود برگردانيديد

اَللَّهُمَّ إِنَّهُمَا قَطَعَانِي وَ ظَلَمَانِي وَ نَكَثَا بَيْعَتِي وَ أَلَّبَا اَلنَّاسَ عَلَيَّ
خدايا! آن دو طلحه و زبير پيوند مرا گسستند، بر من ستم كردند، و بيعتم را شكستند، و مردم را به جنگ من فراهم آوردند

فَاحْلُلْ مَا عَقَدَا
پس آنچه را بستند، بگشا

وَ لاَ تُحْكِمْ لَهُمَا مَا أَبْرَمَا
و آنچه را محكم كرده‌اند، پايدار مفرما

وَ أَرِهِمَا اَلْمَسَاءَةَ فِيمَا أَمَّلاَ وَ عَمِلاَ
و نافرجامى آنچه آرزو كردند، و آنچه انجام دادند به آنان بنما

وَ لَقَدِ اِسْتَثَبْتُهُمَا قَبْلَ اَلْقِتَالِ وَ اِسْتَأْنَيْتُ بِهِمَا أَمَامَ اَلْوِقَاعِ فَغَمَطَا اَلنِّعْمَةَ وَ رَدَّا اَلْعَافِيَةَ
پيش از آغاز كشتار، از آن دو خواستم، تا دست به جنگ نگشايند و به جمع مسلمانان در آيند ، و به هنگام گيرودار انتظار بردم، لكن نعمتى را كه نصيبشان شده بود نپذيرفتند و عافيت را بازگرداندند