و من كلام له عليه‌السلام في النهي عن سماع الغيبة و في الفرق بين الحق و الباطل
141 و از سخنان آن حضرت است

أَيُّهَا اَلنَّاسُ مَنْ عَرَفَ مِنْ أَخِيهِ وَثِيقَةَ دِينٍ وَ سَدَادَ طَرِيقٍ فَلاَ يَسْمَعَنَّ فِيهِ أَقَاوِيلَ اَلرِّجَالِ
اى مردم! كسى كه دانست برادرش دينى درست دارد، و در راه راست گام برمى‌دارد، به گفتۀ مردم در بارۀ او گوش ندهد

أَمَا إِنَّهُ قَدْ يَرْمِي اَلرَّامِي
كه گاه تيرانداز، تير افكند

وَ تُخْطِئُ اَلسِّهَامُ
و تيرها به خطا رود

وَ يُحِيلُ اَلْكَلاَمُ
سخن نيز چنين است، در بارۀ كسى چيزى گويند و آن نه اين است

وَ بَاطِلُ ذَلِكَ يَبُورُ
گفتار باطل تباه است

وَ اَللَّهُ سَمِيعٌ وَ شَهِيدٌ
و خدا شنوا و گواه است

أَمَا إِنَّهُ لَيْسَ بَيْنَ اَلْحَقِّ وَ اَلْبَاطِلِ إِلاَّ أَرْبَعُ أَصَابِعَ
بدانيد! ميان حق و باطل جز چهار انگشت نيست

فسئل عليه‌السلام عن معنى قوله هذا فجمع أصابعه و وضعها بين أذنه و عينه ثم قال
از او پرسيدند معنى اين سخن چيست‌؟ انگشتان خود را فراهم آورد و برداشت و ميان گوش و ديده گذاشت. سپس گفت :

اَلْبَاطِلُ أَنْ تَقُولَ سَمِعْتُ وَ اَلْحَقُّ أَنْ تَقُولَ رَأَيْتُ
باطل آن است كه بگويى شنيدم، و حقّ‌ آن است كه بگويى ديدم

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir