و من كلام له عليه‌السلام في شأن الحكمين و ذم أهل الشام جُفَاةٌ طَغَامٌ وَ عَبِيدٌ أَقْزَامٌ جُمِعُوا مِنْ كُلِّ أَوْبٍ وَ تُلُقِّطُوا مِنْ كُلِّ شَوْبٍ مِمَّنْ يَنْبَغِي أَنْ يُفَقَّهَ وَ يُؤَدَّبَ وَ يُعَلَّمَ وَ يُدَرَّبَ وَ يُوَلَّى عَلَيْهِ وَ يُؤْخَذَ عَلَى يَدَيْهِ
238 و از سخنان آن حضرت است در بارۀ دو داور عراق و شام و نكوهش شاميان درشتخويانى دون پايه، بندگانى فرومايه از هرگوشه‌اى گرد آوريده، و از اين سو و آن سو چيده. مردمى كه بايستى احكام دينشان اندوزند و ادبشان بياموزند، و تعليمشان دهند و كار آزموده‌شان كنند، و بر آنان سرپرست بگمارند، و دستشان گيرند و آزادشان نگذارند

لَيْسُوا مِنَ اَلْمُهَاجِرِينَ وَ اَلْأَنْصَارِ وَ لاَ مِنَ اَلَّذِينَ تَبَوَّؤُا اَلدّٰارَ وَ اَلْإِيمٰانَ
نه از مهاجرانند و نه از انصار، و نه از آنان كه در خانه ماندند در ايمان استوار .

أَلاَ وَ إِنَّ اَلْقَوْمَ اِخْتَارُوا لِأَنْفُسِهِمْ أَقْرَبَ اَلْقَوْمِ مِمَّا تُحِبُّونَ وَ إِنَّكُمُ اِخْتَرْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ أَقْرَبَ اَلْقَوْمِ مِمَّا تَكْرَهُونَ وَ إِنَّمَا عَهْدُكُمْ بِعَبْدِ اَللَّهِ بْنِ قَيْسٍ بِالْأَمْسِ يَقُولُ إِنَّهَا فِتْنَةٌ فَقَطِّعُوا أَوْتَارَكُمْ وَ شِيمُوا سُيُوفَكُمْ
آگاه باشيد كه مردم براى خود كسى را گزيدند كه بدانچه دوست مى‌دارند از همه نزديكتر است، و شما كسى را گزيديد كه بدانچه ناخوش مى‌شماريد از همه نزديكتر. ديديد ديروز عبد اللّه پسر قيس چه مى‌گفت: «فتنه‌اى آغاز شده است، پس زه كمانهاى خود را باز كنيد و شمشيرهاى خويش را در نيام نهيد.»

فَإِنْ كَانَ صَادِقاً فَقَدْ أَخْطَأَ بِمَسِيرِهِ غَيْرَ مُسْتَكْرَهٍ وَ إِنْ كَانَ كَاذِباً فَقَدْ لَزِمَتْهُ اَلتُّهَمَةُ فَادْفَعُوا فِي صَدْرِ عَمْرِو بْنِ اَلْعَاصِ بِعَبْدِ اَللَّهِ بْنِ اَلْعَبَّاسِ وَ خُذُوا مَهَلَ اَلْأَيَّامِ وَ حُوطُوا قَوَاصِيَ اَلْإِسْلاَمِ
اگر ابو موسى در آنچه گفت راستگو بود، با آمدنش نزد ما بى آنكه مجبور باشد خطا كرد، و اگر دروغگو بود راه تهمت را بر خود وا كرد. عبد اللّه پسر عباس را روبروى عمرو پسر عاص بگماريد، فرصتى را كه هست غنيمت شماريد و شهرهاى دور دست را در دست خود نگاه داريد

أَ لاَ تَرَوْنَ إِلَى بِلاَدِكُمْ تُغْزَى وَ إِلَى صَفَاتِكُمْ تُرْمَى
نمى‌بينيد چگونه در آن شهرها آتش جنگ سوزان است، و خان و مانها ويران.