و من وصية له عليه‌السلام وصى بها شريح بن هانئ لما جعله على مقدمته إلى الشام
56 و از وصيت آن حضرت است به شريح پسر هانى چون او را امير دستۀ مقدم لشكر خود به شام قرار داد

اِتَّقِ اَللَّهَ فِي كُلِّ صَبَاحٍ وَ مَسَاءٍ وَ خَفْ عَلَى نَفْسِكَ اَلدُّنْيَا اَلْغَرُورَ وَ لاَ تَأْمَنْهَا عَلَى حَالٍ
در هر بام و شام از خدا بترس، و از فريب دنيا بر خود بيم دار، و هيچ‌گاه دنيا را امين مشمار

وَ اِعْلَمْ أَنَّكَ إِنْ لَمْ تَرْدَعْ نَفْسَكَ عَنْ كَثِيرٍ مِمَّا تُحِبُّ مَخَافَةَ مَكْرُوهٍ سَمَتْ بِكَ اَلْأَهْوَاءُ إِلَى كَثِيرٍ مِنَ اَلضَّرَرِ فَكُنْ لِنَفْسِكَ مَانِعاً رَادِعاً وَ لِنَزْوَتِكَ عِنْدَ اَلْحَفِيظَةِ وَاقِماً قَامِعاً
و بدان كه اگر خود را باز ندارى، از بسيار آنچه دوست مى‌دارى به خاطر آنچه ناخوش و زشت مى‌شمارى هوسها تو را بدين سو و آن سو كشاند و زيانهاى بسيار به تو رساند پس نفست را بازدار و در پى هوس رفتنش مگذار و چون خشمت سر كشد خردش ساز و بكوبش و برانداز

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir