و من كتاب له عليه‌السلام إلى أهل الكوفة عند مسيره من المدينة إلى البصرة
57 و از نامۀ آن حضرت است به مردم كوفه چون از مدينه به بصره مى‌رفت

أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّي خَرَجْتُ مِنْ حَيِّي هَذَا إِمَّا ظَالِماً وَ إِمَّا مَظْلُوماً وَ إِمَّا بَاغِياً وَ إِمَّا مَبْغِيّاً عَلَيْهِ
اما بعد، من از جايگاه خود برون شدم، ستمكارم يا ستمديده، نافرمانم يا مردم از فرمانم سركشيده

وَ إِنِّي أُذَكِّرُ اَللَّهَ مَنْ بَلَغَهُ كِتَابِي هَذَا لَمَّا نَفَرَ إِلَيَّ فَإِنْ كُنْتُ مُحْسِناً أَعَانَنِي وَ إِنْ كُنْتُ مُسِيئاً اِسْتَعْتَبَنِي
من خدا را به ياد كسى مى‌آورم كه اين نامه‌ام بدو برسد، تا چون نزد من آمد، اگر نكو كار بودم يارى‌ام كند و اگر گناهكار بودم از من بخواهد تا به حق بازگردم

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir