هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حافظ، به زیبایی‌های معشوق و رابطه عاشق و معشوق می‌پردازد. شاعر از ساقی، شاهد، و زیبایی‌های معشوق سخن می‌گوید و با استفاده از استعاره‌های زیبا مانند "خیل مژه" و "آتش رخ"، احساسات خود را بیان می‌کند. همچنین، اشاراتی به مفاهیم عرفانی مانند "پیر مغان" و "حیدر صفدر" دارد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و اشارات تاریخی یا عرفانی نیاز به دانش ادبی و فرهنگی دارد که معمولاً در سنین بالاتر کسب می‌شود.

شمارهٔ ۵۷۱

گر توئی ساقی ما باده خلر چه ضرور
ور توئی شاهد ما لعبت کشمر چه ضرور

بهر تسخیر دلم صف زده خیل مژه ات
از پی ملک خراب این همه لشکر چه ضرور

مردم دیده چو دید آن مژه با خود گفتا
خون زقیفال روانست به نشتر چه ضرور

شب وصلست و مه ما بوثاق است امشب
بر فلک تابش این کوکب و اختر چه ضرور

عنبر خام سر زلف بس و آتش رخ
عود میسوزی از این بعد بمجمر چه ضرور

چون غبار در او هست چه حاجت با کحل
هست چون خاک در دوست به بستر چه ضرور

چند آشفته بری بر در اغیار پناه
بر در پیر مغان رو در دیگر چه ضرور

طلب از خاک در میکده اکسیر مراد
سجده جز بر قدم حیدر صفدر چه ضرور
وزن: مفتعلن مفتعلن فاعلن (سریع مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۷۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۷۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.