هوش مصنوعی: این شعر عرفانی و عاشقانه از حافظ است که در آن از مفاهیمی مانند عشق، وحدت، رهایی از تعلقات دنیوی و ستایش پیر مغان سخن می‌گوید. شاعر با استفاده از استعاره‌های زیبا مانند بلبل، غنچه، ساقی و جام بلورین، به بیان احساسات عمیق خود می‌پردازد.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک دارد. همچنین، برخی از استعاره‌ها ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

شمارهٔ ۶۰۲

این چه بلبل که چو گوش کند آوازش
غنچه طوطی صفت آید زپی پروازش

نقش او بسته صورتگر و بازش نکشد
با نیاز آمده ام تا کشم از جان بازش

عکس ساقی بدرون داشت نهان باده ناب
وه که ای جام بلورین کند افشا رازش

بگدائی در میکده سازد درویش
که سلاطین دو عالم بکنند اعزازش

زخمه بر پرده عشاق زن ایمطرب عشق
که زآهنگ دگر شور گرفته سازش

دل سودازده آن مرغ که پرواز گرفت
نه چنان رفته که بینند دگر ره بازش

یوسف مصری اگر بندگی عشق نکرد
که نودی بعزیزی زجهان ممتازش

دل آشفته ززلفت گذرد چون بپرد
صعوه ای را که گرفتست بچنگل بازش

تا کی این سبحه و آن دفتر آلوده بزرق
سعی کن در قدم پیر مغان اندازش

پیر میخانه وحدت علی آن مخزن عشق
که بجز عقل نخستین نبود انبازش

ای خوشا طوس و خوش آن روضه جنت تمثال
وقت آنست که آنجا بری ای شیرازش
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۰۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۰۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.