هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حافظ، بیانگر عشق عمیق شاعر به معشوق و نیز ارادت او به حضرت علی (ع) است. شاعر از وصال معشوق در قیامت اطمینان دارد، اما از رقیب کینه‌توزی در زندگی خود می‌نالد. او با استفاده از استعاره‌های زیبا مانند خاتم، جم، خرمن حسن و غزال چین، زیبایی‌های معشوق را توصیف می‌کند. در پایان، شاعر نماز، روزه و حج زاهد را قبول دارد، اما عمل خود را تنها محبت حیدر (ع) می‌داند.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عرفانی و عاشقانه‌ای است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و کنایه‌ها ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

شمارهٔ ۶۷۴

وصال دوست بمحشر زبس یقین دارم
بزندگانی خود چون رقیب کین دارم

برای اینکه بپوشم بعیب خود پرده
هزار دلق ملمع در آستین دارم

چو خاتم لب لعلت مرا بدست افتاد
چو جم دو عالم در زیر این نگین دارم

کنون که خرمن حسنت زمهر و مه چربید
گمان مدار که پرواز خوشه چین دارم

حدیث زلف وی آشفته مینوشتم دوش
بآستین همه گوئی غزال چین دارم

اشاره کرد بابرو زغمزه چشمش و گفت
کمان کشیده بقصد جهان کمین دارم

نمود در ازلم جلوه ای و چهر نهفت
بواپسین سر دیدار اولین دارم

باولین در کریاس عشق سودم سر
که پا چو عیسی بر چرخ چارمین دارم

نماز و روزه و حج قبول از زاهد
من و محبت حیدر عمل همین دارم
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۷۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۷۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.