هوش مصنوعی: این شعر عرفانی و عاشقانه، بیانگر عشق و دلدادگی شاعر به معشوق الهی است. شاعر از رها کردن تعلقات دنیوی و دل بستن به عشق حقیقی سخن می‌گوید و با استفاده از استعاره‌های زیبا مانند آتش غیرت، زلف چلیپا، و گلشن عشق، احساسات خود را به تصویر می‌کشد. او از گذشتن از مرزهای مذهبی و رسیدن به وحدت وجودی سخن می‌گوید و در نهایت، عشق را به عنوان تنها راه نجات معرفی می‌کند.
رده سنی: 18+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از اشارات مذهبی و فلسفی موجود در متن نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۷۰۷

تا که بر طور دل این آتش سودازده ایم
آتش غیرت بر سینه سینا زده ایم

رشته و سبحه زنار گسستیم زهم
دست تا در خم آن زلف چلیپا زده ایم

تا که در گلشن عشق تو نواسنج شدیم
طعنها بر گل و بر بلبل شیدا زده ایم

بحر عشق است و بکشتی نتوان کرد عبور
از پی گوهر مقصود بدریا زده ایم

مصحف زهد ریائی بنهم در آتش
کاتشین می زکف آن بت ترسا زده ایم

رفت مجنون زپی لیلی اگر اندر حی
ما سراپرده بسر منزل سلمی زده ایم

تا که احرام ره کعبه عشقت بستیم
پشت پا بر حرم و دیر و کلیسا زده ایم

زیر لب خنده زنان شاهد قدسم میگفت
ما دم روح قدس در دم عیسی زده ایم

حاصل ذکر ملک نعره مستانه توست
تا بمیخانه سحر ساغر صهبا زده ایم

نازم آن ساغر مینا که زتأثیر میش
خیمه بالاتر از این گنبد مینا زده ایم

هر کس آشفته زده چنگ بدامان کسی
ما بدامان علی دست تولا زده ایم
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۷۰۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۰۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.