نه توبه زاهد پیمانه بد که بشکستم
نه عهد با تو که پیمان بمی کشان بستم

اگرچه رشته جان بافته بمهر جهان
بریدم از همه عالم بدوست پیوستم

غبار گشتم و افتادم از پی محمل
گمان مدار که یک لحظه بی تو بنشستم

شدم ببتکده و سجده بر صنم بردم
گسسته سبحه و زنار بر میان بستم

چگونه دست بداور برم بخون خواهی
اگر که دامنت افتد بحشر در دستم

برو تو زاهد و منعم مکن زباده پرستی
که من شفیع گنه پیشه گان بروز الستم

علی ولی خدا آن پناه آشفته
که از طفیلش دعوی کنم که من هستم