هوش مصنوعی: این شعر از حافظ، شاعر بزرگ ایرانی، دعوتی است به رها کردن وابستگی‌های دنیوی و مادی. شاعر از مخاطب می‌خواهد تا از عشق‌های زمینی، شراب، زیبایی‌های طبیعت، و حتی مذهب ظاهری دست بکشد و به جای آن، به عشق حقیقی و معنویت روی آورد. او همچنین بر بی‌ثباتی دنیا و لزوم توکل به خدا تأکید می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، برخی از اشارات مانند شراب و عشق زمینی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نیاز به توضیح داشته باشد.

شمارهٔ ۱۰۱۸

ای دل بیا و نقش بتان بر کنار نه
بربط بهل بمطرب و می بر خمار نه

عذرا بده بوامق و شیرین بکوهکن
سرو چمن بفاخته گل را بخار نه

زنار بر برهمن و بت را به بتکده
سبحه بشیخ و باده بر میگسار نه

چند از خزان شکایت و چند از بهار لاف
پیرو جوان بفکر خزان و بهار نه

تیغ و کمند و تیر بترکان مست ده
تازی سمند سرکش بر شهسوار نه

آب بقا بخضر و زر و لعل را بکان
دور جهان باهلش و گنجش بمار نه

مجنون بیاد لیلی و یوسف بشهر مصر
گلشن بباغبان و گلشن بر هزار نه

شیراز را وداع کن و رو بطوس کن
غربت گزین وطن تو باهل دیار نه

خاکت اگر بباد دهد روزگار دون
رخ را بر آستانه شه چون غبار نه

ور مدعی بخصمیت آشفته تیغ آخت
تو کار خصم را بدم ذوالفقار نه

هر کاو خلاف کرد در آئین دوستی
بگذر تو از خلافش بر کردگار نه
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۰۱۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۰۱۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.