چه اعتبار بسرو است چون تو در چمنی
چه احتیاج بشمع است چون در انجمنی

تو را که مشگ زمو نافه نافه میریزد
خطاست آنکه بگویند آهوی ختنی

بسحر چشم فسونگر عدوی زهادی
بچین زلف چلیپا بلای برهمنی

بغیر گل نسزد جامعه دگر به تنت
که سرو سیم تن و ارغوان گل بدنی

تبسم لب تو غنچه را خموشی داد
که دید نیست به پیش لب تواش دهنی

تو ای نسیم صبا گر زمصر میآئی
مرا بیار زیوسف شمیم پیرهنی

بیاد طلعت لیلا و داغ مجنون است
اگر که لاله زند سر بدامن دمنی

شهیر در همه شهری بدلبری ایشوخ
ولی چه سود که بد عهد ترک دلشکنی

سزد که بخت نوی بخشدت بکسوت عمر
حسام سلطنه را چونکه بنده کهنی

شهی که ملک سلیمان بزیر خاتم اوست
ولی بخاتم او ره نبرده اهرمنی

بزلف و چشم نه او فتنه میکند تنها
که تو بشعرتر آشفته فتنه زمنی

«آشفتهٔ شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir