هوش مصنوعی: این متن عاشقانه و عرفانی به بیان مفاهیمی مانند عشق، فراق، مستی، و وصال می‌پردازد. شاعر از عشق به عنوان نیرویی جاودانه یاد می‌کند که حتی در درد و رنج نیز معنا می‌یابد. او به رابطه‌ی عاشق و معشوق، درد فراق، و امید به وصال اشاره می‌کند و از نمادهایی مانند می، ساقی، و بزم عاشقان استفاده می‌نماید. در نهایت، متن به وحدت عشق و عقل و زندگی عاشقانه حتی در مرگ اشاره دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌هایی مانند می و مستی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامناسب باشد.

شمارهٔ ۱۰۷۲

هرگز فنا نگردی تا هست عشق باقی
تا مستیت بسر هست منت مبر زساقی

مقدار مرهم وصل شاید اگر شناسد
آن دل که خسته باشد از درد اشتیاقی

لیلی انیس مجنون او در طلب بهامون
معشوق ما تو و تو در شکوه از فراقی

عشاق را نواراست اندر ره حجاز است
تا چند مطرب بزم در پرده عراقی

گر اتفاق افتد خس را مکان در آتش
شاید که عشق با عقل وقتی کند وفاقی

در سرو و آفتابت دیگر سخن نباشد
با جام چون در آید ساقی سیم ساقی

آسوده ای چه داندخفته بطرف گلزار
گر سوخته بنالد از درد احتراقی

آشفته عاشقانرا در مرگ زندگانیست
در این حدیث عشاق دارند اتفاقی

حاشا که حاجت افتد فردا بهشت و کوثر
در کوی میفروشان گر باشدت وثاقی

میخانه بزم حیدر می نشئه محبت
تا مست این شرابی منت مبر زساقی
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۰۷۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۰۷۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.