آفت عرصه خاکی و مه افلاکی
با چنین لطف که گوید که زآب و خاکی

گر کست خواند پریزاد نه چندین عجب است
کادمیزاده ندیدیم بدین چالاکی

دام کوته نظران چون شدی ایحلقه زلف
که بصید دل صاحب نظران فتراکی

مرغ دل میطپد از حسرت یکنظره بخون
خنک آنسینه که از تیر نظر صد چاکی

چکنی پرده نبیند بجز از حق بینت ‏
که تو زآلایش این نفس پرستاران پاکی

میخوری خون دل خلق بدستان هر روز
بی مهابا صنما چند باین بیباکی

چون دو مار سیه از هر طرف زلف نژند
ای لب لعل شکرخند مگر ضحاکی

لعلت آن جوهر فردی که نگنجد در وهم
صف تو نتوانم که برون زادراکی

جلوه یار تمنا چکنی آشفته
که بود آتش سینا و تو خود خاشاکی

«آشفتهٔ شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir