بی غیر میسر شودت گر لب کشتی
با غیر از آن به که برندت به بهشتی

غلمان چو ندیم است بهر گوشه بهشت است
بی دوست بگوئید چه حور و چه بهشتی

ناچار بود منزل تو روضه رضوان
آن دم که در آغوش کشی حور سرشتی

مقصود زیاری است که هر خانه تجلی است
چون ره بحرم نیست کنم طوف کنشتی

ای کنگره کاخ تو رفته بثریا
فردات بایوان که ببستند که خشتی

زآئینه صافی چه کدورت بری ایدل
کای زنگی بد روی زآغاز تو زشتی

ای دست خدا دست بدامان تو دارم
تا نامه آشفته ات از سر بنوشتی