هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و فلسفی است که به موضوعاتی مانند هستی، عشق، مستی معنوی، و گذرایی زندگی می‌پردازد. شاعر از مفاهیمی مانند آفرینش، نقش هستی، عشق به معشوق، و مستی به عنوان نمادی از وصال الهی سخن می‌گوید. همچنین، به ناپایداری دنیا و اهمیت لحظهٔ حال اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی اشارات به مستی و مفاهیم انتزاعی ممکن است نیاز به بلوغ فکری داشته باشد.

شمارهٔ ۱۲۲۶

آفرینش چیست بحر و پیش او گردون حبابی
ما همه لب تشنگان و مانده بر نقش سرابی

چون مدار کارها هیچ است باز از آن دهان گو
نقش این هستی نماند رخت براندر خرابی

آفتاب ار میپرستد هندوئی من ابر گیسو
کاز شکنج ابر تو تابد شبانه آفتابی

گر بپوشی هفت پرده بازرخ بی پرده داری
نور سینا چون بتابد کی بجا ماند حجابی

مطرب ار این پرده بنوازد کسی عاقل نماند
ساقی ار این باده پیماید نخواهد خضر آبی

من بذوق عشق و مستی تو بشوق خود پرستی
زاهدا تا بر که دشوار است اگر باشد حسابی

نغمه ای برکش مطربا دستی برافشان
شاهدا پائی بکوب وساقیا آور شرابی

وصل چون امشب میسر شد غم فردا چه باشد
ور بهشتی نقد اگر در وعده ها باشد عذابی

می بنوش و مدح حیدر گوی آشفته بمستی
کاینچنین از هاتف غیبم بگوش آمد خطابی
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۲۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۲۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.