هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از زبان شاعری است که با استفاده از استعاره‌ها و کنایه‌های مختلف، به بیان احساسات خود نسبت به معشوق و ناامیدی‌های عاشقانه می‌پردازد. شاعر از ساقی، خضر، پروانه، لیلی و مجنون، بلبل و گل، و دیگر نمادهای ادبیات کلاسیک فارسی استفاده کرده تا عمق احساسات خود را نشان دهد. همچنین، اشاره‌هایی به مفاهیم عرفانی مانند «علم الاسماء» و «اسماء خمسه» دارد که بر بعد معنوی شعر می‌افزاید.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کهن فارسی نیاز دارد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و کنایه‌ها ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

شمارهٔ ۱۲۴۳

بمینا ساقیا صهبا نداری
و یا فکر خمار ما نداری

چه حظ از عمر جاویدانت ای خضر
که بر کف ساغر صهبا نداری

تو روحی کی در آئینه دهی عکس
سزد گر گویمت همتا نداری

چه پروا میکنی پروانه از شمع
خبر از یار بی پروا نداری

مگر لیلی درون خانه جستی
که مجنون رخ سوی سحرا نداری

نه ای بلبل گر از گل مست و شیدا
چرا وقت دیگر غوغا نداری

نیامد گلرخ ما با گل تو
بهارا صرفه بهر ما نداری

گل من عاشقانش صد هزارند
تو گل جز بلبلی شیدا نداری

بخواب ناز چندان ترک یغما
مگر امشب سر یغما نداری

مهل پا از دل ویرانه بیرون
که کنجی جز خرابه جا نداری

نهد آشفته کی سودای زلفش
خبر از آتش سودا نداری

شنیدی علم الاسماء رازم
خبر از صاحب اسما نداری

توسل جست بر اسماء خمسه
گر از ایشان بمافیها نداری
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۴۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۴۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.