نوبهار است و جنونم سوی هامون می کشد
شور رسوایی مرا بر روی مجنون می کشد

زین بیابان، باد دایم کشته بیرون می کشد
زاغ همچون خامه ی نقاش، مجنون می کشد

بس که گرد غم به خاطر دارم از دور جهان
اشک چون مور از دل من خاک بیرون می کشد

از ترازو حال ما را می توان معلوم کرد
در جهان هرجا که باری هست، موزون می کشد

باخبر گردد گر از ذوق نوای بیدلان
پنبه را گوش تو همچون داغ در خون می کشد

سرو اگر همچون تذروش بر سر خود جا دهد
خاطر لیلی به پای بید مجنون می کشد

صد نزاکت می کند در شربت کوثر سلیم
جام می اما به دستش ده، ببین چون می کشد

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir