خوش آنکه باده ی ناب است مایه ی هوشش
سبوی باده به جای سر است بر دوشش

ز گل مپرس که بلبل چه گفتگو دارد
چه ذوق از سخن آن را که نشنود گوشش

چو آب هرچه ببیند کسی درین گلشن
برون چو رفت، همه می شود فراموشش

اسیر عشق ترا دایم از فناطلبی
شود کفن چو علم پاره بر سر دوشش

ز خنده آب حیات لبش به موج آمد
حدیث تشنه لبان باد زد چو بر گوشش

جهان به هرکه زبانی چو شمع داد سلیم
در انجمن نتوانند دید خاموشش