رخی زآتش می رشک ایمن ست ترا
چراغ بزم ز روی تو روشن است ترا

به پیچ و تاب اگر تن دهی چو جوهر تیغ
همیشه پشت به دیوار آهن است ترا

به زور پستی فطرت فتاده ای به زمین
فراز عرش وگرنه نشیمن است ترا

تهی ز خویش شدی گرچو کسوت فانوس
فروغ شمع غباری به دامن است ترا

ز ما و من بگذر تا زمن شوی جویا
ز من نه ای تو اگر کار با من است ترا