دل مرا در پیری از قهر الهی می تپد
تا قدم قلاب شد تن همچو ماهی می تپد

عشق زور آورد و تن خواهی نخواهی می تپد
دل ز قلاب محبت همچو ماهی می تپد

یاد حسن شعله ناک آتش افروز دلت
بی تو در چشمم سپند آسا سیاهی می تپد

نسترن زار بناگوشی به یادم آورد
در برم دل از نسیم صبح گاهی می تپد

بسکه از تیغش دم آب دگر را تشنه است
زخم بر اندام من مانند ماهی می تپد

چون دل از شوق کنارم در شب بیداد او
تا نگردیده است اشک از دیده راهی می تپد

در هوای گرم سیر عشق آسایش مجوی
موج بحر از تشنگی اینجا چو ماهی می تپد

در حریم رحمتش غیر از گنه را بار نیست
چون گنهکاران دلم بر بی گناهی می تپد

زین گنه جویا که رفتم از حریم خاطرش
چون دلم دایم زبان عذرخواهی می تپد