۱۹۵ بار خوانده شده

شمارهٔ ۸

از قبول دگران طبع ملول است مرا
ور تو رد می کنیم عین قبول است مرا

خیره چشمی است بخورشید جمال تو نظر
چکنم مردمک دیده فضول است مرا

بروای همدم و بر من مفکن سایه مهر
که دل از سایه خود نیز ملول است مرا

مهل ای گریه که گردی رسد از من بدلی
چند روزی که در این خانه نزول است مرا

اهلی از نامه سیاهی چه امید باشد
گر امیدی است هم از لطف رسول است مرا
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.