گر کند ابر کرم میل تن خاکی ما
چه تفاوت کند آلودگی و پاکی ما

ما بدیدار توای ساقی جان دلشادیم
نه که از هستی جانست فرحناکی ما

با وجود تو برما همه عالم عدم است
با وجود عدم فهم و کم ادراکی ما

دوستان چاک گریبان حریفان دوزند
هیچ رحمی نکند کس به جگر چاکی ما

عاشق مردن خویشیم چو پروانه مست
عقل دیوانه شد از مستی و بی باکی ما

او که صید دل ما کرد چنان راند سمند
که بگردش نرسد چستی و چالاکی ما

عاقبت در طلب گوهر وصلش اهلی
غرقه بحر فنا گشت تن خاکی ما