از بس که خورم بر جگر از طعنه سنان ها
خون شد جگر ریش من از زخم زبان ها

دانی که چه بس تیر نهان خورده ام از تو
پیش آی که تا باز دهم با تو نشان ها

من با تو چه گویم که زمانی که تو آیی
بی خود شوم از شوق وصال تو زمان ها

آن چشم و چراغی که به بالین تو تا روز
سوزد همه شب شمع صفت رشته جان ها

مرغ دلم از جای شد آن لحظه که از ناز
ابروی بلند تو بر آورد کمان ها

شاهان همه رندان در میکده گشتند
یعنی که چنین ها شود از عشق چنان ها

امروز عیان شد که نداری سر اهلی
بیچاره غلط داشت به مهر تو گمان ها