هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از عشق، فراق و درد دوری سخن می‌گوید. شاعر از نبودن معشوق و احساسات عمیق خود مانند بی‌هوشی، بی‌فهمی و جاری شدن اشک خونین می‌گوید. همچنین، به مقایسه‌هایی مانند بلبل و گل، و سرو قباپوش اشاره می‌کند تا زیبایی معشوق و رنج خود را نشان دهد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عاطفی عمیق و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، برخی از مضامین مانند درد فراق و اشک خونین ممکن است برای کودکان مناسب نباشد.
شمارهٔ ۷۰
چون تو گویی سخن این دلشده را گوش کجا
دل کجا عقل کجا فهم کجا هوش کجا
پای بوسی زسگت گر دهدم دست بس است
من کجا وصل کجا بوسه و آغوش کجا
تا تو در جلوه حسنی چو گل ای سرو سهی
بلبل دل بود از شوق تو خاموش کجا
جوی خون می رود از دیده ام ای باد بگو
که شد از دیده ام آن سرو قباپوش کجا
اهلی از وصل به هجران شده یی قانع لیک
تلخی زهر کجا چاشنی نوش کجا
دل کجا عقل کجا فهم کجا هوش کجا
پای بوسی زسگت گر دهدم دست بس است
من کجا وصل کجا بوسه و آغوش کجا
تا تو در جلوه حسنی چو گل ای سرو سهی
بلبل دل بود از شوق تو خاموش کجا
جوی خون می رود از دیده ام ای باد بگو
که شد از دیده ام آن سرو قباپوش کجا
اهلی از وصل به هجران شده یی قانع لیک
تلخی زهر کجا چاشنی نوش کجا
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
