هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر از زیبایی و تأثیر معشوق بر خود می‌گوید. او از شاخه‌ای گل سخن می‌گوید که باعث رونق سرو و سمن شده و دل‌های بسیاری را مانند لاله به خون آغشته کرده است. شاعر همچنین از شیرینی دهان معشوق و تأثیر آن بر خود می‌گوید و اشاره می‌کند که حتی طوطی‌های شکر شکن نیز از او رشک می‌برند. در پایان، شاعر از آرامشی که معشوق به او بخشیده سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عاشقانه و احساسی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از عبارات مانند «غرقه به خون در کفن» ممکن است برای سنین پایین نامناسب باشد.
شمارهٔ ۱۳۰
آن شاخ گل که رونق سرو و سمن ازوست
صد دل چو لاله غرقه به خون در کفن ازوست
شیرین دهان من چو لب یار می گزد
رشک هزار طوطی شکر شکن ازوست
گفتا که خون من به قیامت از او مخواه
تا روز حشر در دل من این سخن ازوست
آسوده ام چو اهلی از آن یار دلنواز
کاسایش دل صد همچو من ازوست
صد دل چو لاله غرقه به خون در کفن ازوست
شیرین دهان من چو لب یار می گزد
رشک هزار طوطی شکر شکن ازوست
گفتا که خون من به قیامت از او مخواه
تا روز حشر در دل من این سخن ازوست
آسوده ام چو اهلی از آن یار دلنواز
کاسایش دل صد همچو من ازوست
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
