هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی و اخلاقی است که بر اهمیت عشق، آگاهی از گذر عمر، و ارزش زندگی معنوی تأکید دارد. شاعر بیان می‌کند که زندگی بدون عشق و درد، بی‌معناست و کسی که از فناپذیری عمر آگاه است، با غم و اندوه زندگی می‌کند. همچنین، اشاره می‌شود که زندگی بدون شراب (نماد معنویت) مانند زندگی در خاکدانی بی‌ثمر است. در نهایت، شاعر از غم‌های زندگی می‌گوید و آن را بخشی از رشد انسان می‌داند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، برخی اشارات مانند 'شراب' ممکن است نیاز به توضیح داشته باشد تا برداشت اشتباه نشود. این محتوا برای نوجوانان و بزرگسالانی مناسب است که با ادبیات کلاسیک و مفاهیم انتزاعی آشنا هستند.
شمارهٔ ۱۳۲
هر که در عشق بتان بی درد زیست
در ره دنیا و دین نامرد زیست
هر که واقف از خزان عمر گشت
با سرشک سرخ و روی زرد زیست
کی به کس مجنون شود فردا انیس
او که امروز از دو عالم فرد زیست
چون نسوزد دل؟ چو شمع از آه گرم
کی درین آتش توان دلسرد زیست
ای خوشا وقت سبکروحی که او
چون نسیم صبح عالمگرد زیست
ساقیا می ده که بی جام شراب
کم کسی زین خاکدان بی گرد زیست
از غم اهلی مخور غم ای پری
زانکه او تا زیست غم پرورد زیست
در ره دنیا و دین نامرد زیست
هر که واقف از خزان عمر گشت
با سرشک سرخ و روی زرد زیست
کی به کس مجنون شود فردا انیس
او که امروز از دو عالم فرد زیست
چون نسوزد دل؟ چو شمع از آه گرم
کی درین آتش توان دلسرد زیست
ای خوشا وقت سبکروحی که او
چون نسیم صبح عالمگرد زیست
ساقیا می ده که بی جام شراب
کم کسی زین خاکدان بی گرد زیست
از غم اهلی مخور غم ای پری
زانکه او تا زیست غم پرورد زیست
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
