چراغ عشق من افروخت شمع خلوت دوست
فروغ معنی من زنور طلعت اوست

مرا که گفت و شنید فرشته پروا نیست
چه جای دردسر ناصحان بیهده گوست

بلاست دل بتو دادن قیاس عقل اینست
ولی جمال تو بیش ز قیاس ما دلجوست

بیاو گشت چمن کن که دل برد از دست
چو نوخطان سبزی که باز بر لب جوست

ز سنبلت دل اهلی چو نافه سوخت از آن
هر آن نفس که بر آرد نسیم مشکین بوست

«اهلی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir