ز گریه دل پر و لب همچو غنچه خندان است
چو گل شکفته ام از گریه خنده ام زان است

بجز شکستگی عشق تندرستی نیست
بیا که تجربه کردیم و درد درمان است

بهر خمی ز دو زلف تو عالمی دلهاست
دو عالم است پریشان گر او پریشان است

ز باد فتنه غبار بلاست در ره خلق
خوشا سری که بفکر تو در گریبان است

نهفته باش ز مردم که خلق دیو رهند
فرشته اوست که در چشم خلق پنهان است

گذشت از سر عالم چو ناله اهلی
هنوز دوست غبار غمش بدامان است