رفتی و نقش روی تو از چشم تر نرفت
خال توام چو مردم چشم از نظر نرفت

خاری که از ره تو بپای دلم خلید
تا سر نزد ز خاک من از دل بدر نرفت

کارم بجان رسید ز زخم زبان خلق
جان رفت و زخم طعنه خلق از جگر نرفت

هرگز بسر نرفت شبی کز غمت چو شمع
دود دلم بگنبد افالک بر نرفت

رفتم بخاک و زیر سر از حسرتم بماند
دستی که هرگزم بکسی در کمر نرفت

مردم چو شمع و کار من از پیش عاقبت
با سوز گریه شب و آه سحر نرفت

اهلی اگرچه غرقه بخون می شود در اشک
بی سیل گریه یکنفس او بسر نرفت