مرا ز عشق نه عقل و نه دین دنیایی است
چه زندگی است که من دارم این چه رسوایی است

حدیث شوق همین بس که سوختم بی تو
سخن یکی است دگرها عبارت آرایی است

جدا ز یوسف خود تا شدم یقینم شد
که چشم بستن یعقوب عین بینایی است

چو سوختم مبر ای باد خاکم از در دوست
که دشمنم نکند سرزنش که هر جایی است

ز ناتوانی از آن کعبه مرادم دور
خوش است کعبه ولی شرط ره توانایی است

چو طبع یار ز ذکر فرشته می رنجد
چه جای دردسر عاشقان شیدایی است

مزن بر آتش ما آّ امشب ا گریه
که سوز سینه اهلی چراغ تنهایی است

«اهلی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir