عنان کار نه دردست مصلحت بین است
عنان بدست قضاده که مصلحت این است

به سر حسن تو ای مه نمیرسد همه کس
رخ تو آینه دیده خدا بین است

ز عارضت مژه خون فشان چه گل چیند
که ای چمن چو منش صدهزار گلچین است

بجان دوست که بهر تو دشمن خویشم
کمال دوستی و حد دشمنی این است

از آن دهان که بتنگ از حدیث تلخ آید؟
که تلخ گفتن او به ز جان شیرین است

نگاهدار دل ایشیخ دین پرست از عشق
که عشق روی بتان آفت دل و دین است

سگ در تو ز روز نخست شد اهلی
مرانش از در خود کاشنای دیرین است

«اهلی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir