تو آفتابی و شوق تو ناتوانم کرد
نمیرسد بتو دستم چه میتوانم کرد

چه همت است ز جانبخشی فلک بر من
که چون تو آفت (جانرا) بلای جانم کرد

ز نرگس تو چگویم که تا سخن کردم
بعشوه کرد نگاهی که از زبانم کرد

ز شوق کعبه مقصود اینقدر رفتم
که خار باد بهاری در استخوانم کرد

اگرچه ریخت فلک خونم از سخن اهلی
خوشم که بر در او خاک آستانم کرد