فلک بدور تو طفلی که در وجود آورد
کجا به مسجد و محراب سر فرود آورد

کسی که قبله گهش آن دو طاق ابرو شد
نهاد سر بزمین و ترا سجود آورد

دلم که کرد ز سودای عقل جمله زیان
زیان او همه از عشق رو بسود آورد

تو شاه حسنی و مهمان عاشق درویش
مرنج از آنکه می و نقل دیر و زود آورد

کباب کن دل و خونش تو می برغبت خور
که ناتوان تو در خانه آنچه بود آورد

فغان که مطرب مجلس ز نشتر مضراب
خراش در رگ و جان از خروش عود آورد

مرا چو صورت آیینه روی او اهلی
هزار بار عدم کرد و در وجود آورد