چو دل به وصل دهم جوریار نگذارد
چو یار رحم کند روزگار نگذارد

کنار من فلک از گریه زان کند جیحون
که آرزوی دلم در کنار نگذارد

تو غنچه لب چو شکفتی ز دست من رفتی
چو گل شکفت کس اورا بخار نگذارد

سموم هجر تو خواهد که تشنه لب میرم
مگر برحمت خود کردگار نگذارد

به بی قراری اهلی رقیب کرده قرار
ولی فلک همه بر یک قرار نگذارد