چو گلت شکفت از می عرق از کناره سرزد
ز مهت شفق برآمد ز شفق ستاره سرزد

بتفرج از سرکو چو برآمدی خرامان
مه نو ببام گردون ز پی نظاره سرزد

بنما چو ماه عیدم ز کنار بام ابرو
که کم از کنار بامی چو تو ماه پاره سرزد

ز سرشک چشم مجنون گل حسرت و ندامت
نه ز گل دمید تنها که ز سنگ خاره سرزد

بزمین فرو ز خجلت رود آفتاب گردون
مگر از کنار میدان مه من سواره سر زد

بکنایه گفت مستی که یکیست با تو اهلی
سخن حقیقت آخر ز شراب خواره سرزد