عیبم مکن که عقل تو از کف زمام داد
بس جان که دل به پختن سودای خام داد

نشنیده یی که عشق عنان مراد دل
از دست شه ربود و بدست غلام داد

دانی سر نیاز مرا خاک ره که کرد
آنکس که سر و ناز بتانرا خرام داد

هشیار تا بصبح قیامت کجا شود
مستی که دل بشاهد و ساقی و جام داد

صوفی چو دید نگس سرمست یار ما
یکباره ترک تقوی و ناموس و نام داد

اهلی مجوی کام که این چرخ کج نهاد
در کام اژدها کشد آنرا که کام داد