ره ز مستی بزنم باز به ویرانه خویش
چون مرا شوق تو بیرون برد از خانه خویش

سنگ بر سینه زنان زان در دل می کوبم
که ترا یافته ام در دل ویرانه خویش

تو و بانک طرب انگیز نی و جام شراب
من و خون جگر و نعره مستانه خویش

میدهی عاشق بی خویشتن از خود خبرش
نه ز بیداد ز نی سنگ بدیوانه خویش

حال اهلی برسانید به مجنون که کند
گریه بر حال من و خنده بر افسانه خویش