مجنون منم گریخته عمری ز بند عشق
افتاده باز در پی دل در کمند عشق

از شاخ عمر میوه شادی نچیده است
دستی که کوته است ز نخل بلند عشق

در سنگلاخ سینه من شعله های آه
هریک شراره ایست ز نعل سمند عشق

بس دل اسیر غم شد و آزاد گشت باز
مسکین منم هنوز چنین مستمند عشق

اهلی غم از عذاب قیامت نمیخورد
از بسکه هست سوخته و دردمند عشق